Time flies when you ...

HAVING FUN! 

Wat een week.. wat een geweldige week! 

Deze week was onze eerste officiele stageweek en naast dat hebben we ook van alles beleefd. Laat ik beginnen met onze eerste stagedag. 

Dinsdag begon het dan allemaal, we hebben eigenlijk de hele dag besteed aan het meekijken naar wat hun dagelijkse routine was en hebben we wat contact met de kinderen en de ''juffen'' gemaakt. Een beetje gehoord wat de mogelijkheden zijn waarop we een typisch Afrikaans antwoord kregen; Alles is wel mogelijk als je er zelf maar mee komt. Nou dikke prima, dat gaan wij dan ook zeker doen. We maakten gelijk een afspraak voor de volgende dag waarbij wij graag tijdens het creatieve uurtje wat ze elke dag hebben iets wilden aanbieden. Elke dag hebben deze kinderen dus een creatief uurtje waarbij ze eigenlijk altijd wat tekenen maar dit is voor ons de ideale mogelijkheid om op in te springen en onze creativiteit de vrije loop te laten. Natuurlijk is dat wel wat moeilijk met deze jonge doelgroep maar toch nu ik een week verder ben zijn er al aardig wat ideeen door mijn hoofd geschoten. De kinderen waren voornamelijk heel enthousiast (wat ze trouwens overeen hadden met de juffen, '' I am so happy you are here'' Ik vroeg me af, of die blijdschap was omdat wij iets speciaals konden beteken voor deze kinderen of omdat dit taken van hun afneemt? Afrikanen staan er namelijk wel om bekend graag dingen uit handen te geven maar deze vrouwen zijn toch echt wel oprecht geïnteresseerd en erg aardig) De blijdschap van de kinderen was zo oprecht als dat het maar kon, we worden door de kinderen ''mama'' genoemd, wat hebben we dat vaak gehoord die eerste dagen. Allemaal willen ze aandacht, allemaal willen ze een handje. MAMA MAMA MAMA. (Wat overigens ook echt moeder betekend) De eerste dag was erg leuk en daarom ging ik ook weer vol goede moed naar de tweede stage dag. Annette en ik hadden een kleine opdracht voorbereid voor tijdens het creatieve uurtje. We zagen wel dat er een hele andere groep was dan de dag daarvoor, veel meer jonge kinderen. Het blijkt dat de ene keer het kind thuis blijft als er ook maar iemand thuis is voor dat kind. Zo krijg je dat er elke dag anderen zijn. Maar ook wel een vaste kern. Wij moesten in ieder geval onze opdracht aanbieden aan veel jonge kinderen en een paar die tegen de vier jaar oud aan waren. 
Ik legde het uit met mijn persoonlijke vertaler naast mij en Annette deed het met een krijtje voor op het bord. We gingen namelijk onze hand om trekken en dan inkleuren met vormpjes of gewoon helemaal inkleuren. Iedereen snapte de opdracht maar de kleinere kinderen hadden wel nog wat begeleiding nodig. Je zag heel mooi hoe de kinderen ook elkaar het begonnen uit te leggen en het voor gingen doen. 1 meisje had erg goed opgelet en had exact de tekening van Annette na gemaakt. De trots straalde van de gezichtjes af als ze hun tekening inleverden. Het gaf een erg fijn gevoel dat de opdracht zo goed gelukt was ondanks de jonge leeftijd van de kinderen. 

Weer een dag stage voorbij, maar even lekker uitrusten op bed met je laptopje op schoot is vaak geen gelegenheid voor. Vaak heb ik daar wel echt behoefte aan maar ben ik in een soort tweestrijd omdat het ook erg gezellig is om eventjes te gaan poolen for example. Dus ook die avond zijn we eventjes met onze buurjongen gaan poolen en eigenlijk had ik daar niet zo'n zin in want ik en die balsporten werken gewoon niet samen maar verrassend genoeg.. ging het super goed. Ik mag dan wel geen 1 keer gewonnen hebben, mijn skils waren uitermate goed. Toen we net gearriveerd waren in Bottmill (ons verblijf) kregen we verhalen over de eigenaar van deze ''kroeg'', hij zou erg chagrijnig zijn en nooit lachen maar ik heb het vermoeden dat hij ons wel leuk vindt. Hij kan het niet laten om langs onze pooltafel te lopen en ons te helpen en als 1 van ons dan mist verschijnt er toch echt een klein lachje op zijn gezicht. Toen we weg gingen riep hij ons ook achterna, ''you come back ja?'' Enorm leuk. 

De volgende dag hadden we weer een stagedag en dat is vrij rustig verlopen, ik merkte dat de kinderen ons al herkenden en dat ze ook doorhadden waar onze grenzen lagen. Nog steeds hoorde je nog vaak ''mama, mama'' maar het was al verminderd. Het is gewoon dat deze kinderen enorm veel liefde van ons willen en vooral ook dat lichamelijke contact willen. Knuffelen, hand vast houden, op schoot etc. Maar omdat ze allemaal zo lief zijn en nog zo klein wil ik die liefde ook geven. Annette en ik beginnen al aardig onze weg te vinden en steeds vaker zeggen we tegen elkaar hoe blij we zijn dat we deze stageplek hebben gekozen. 

Die middag zijn we naar het weeshuis gegaan, dat waar we zo naar uit keken. We hadden geen idee wat te verwachten. We stopten voor een vrij groot huis met een tuin en het was er stil. Het was niet in de township maar net buiten Port Alfred. Binnen werden we verwelkomt door de ''moeder'' van het huis en zij leidde ons naar de woonkamer waar alle 10 kinderen tv zaten te kijken met de andere twee moeders die daar wonen. De kinderen waren erg rustig en na een korte rondleiding zijn we eerst even met de hoofdbegeleider gaan bespreken wat de mogelijkheden zijn daar. Voor de aankomende week hebben wij nu eerst afgesproken maandag en donderdag langs te komen om de kinderen een creatieve activiteit aan te bieden. Ze vertelde ons dat de kinderen het erg leuk vinden om creatief bezig te zijn en later op de middag bleek dat ook zo te zijn. De begeleidster moedigde ons aan om contact te zoeken met de kinderen om ze alvast wat te leren kennen. Het was een wat stille sfeer en misschien zelfs wat ongemakkelijk omdat wij geen idee hadden wat we moesten doen. Maar toen Tiyani uitlegde waarom wij hier waren en wie zijn/haar tekeningen wilde laten zien kwamen de kinderen los. Ze kwamen met stapels tekeningen aanzetten en uiteindelijk gingen we ook nog even met zijn allen tekenen. Ik was zo verbaasd over deze kinderen. We waren namelijk al eerder op een project geweest waar ook deze leeftijd kinderen waren met daar zaten dan kinderen tussen die enorm druk waren en zoveel energie van je namen. Aan je trekken enzovoort. Deze kinderen in dit weeshuis waren heel lief met elkaar maar ook met ons. Ze waren open en erg gemotiveerd en het gaf mij een zelfverzekerd gevoel om weer terug te komen volgende week. 

Na zo'n lange dag denk je lekker op je bed neer te ploffen met een zak chips in je hand maar natuurlijk stond er nog wat op de planning. Er was een event georganiseerd waarbij we met zijn allen naar het strand zouden gaan om daar wensballonnen op te steken. Hoe leuk klinkt dat? Dan krijg je natuurlijk meteen een beeld voor je, op het strand, pikkedonker met stralende sterren aan de lucht waaraan die wensballonnen dan in een groep langs dwalen. Het strand  en de pikzwarte lucht met stralende sterren was aanwezig, samen met een harde wind. Hoeveel mensen wel niet achter hun wensballon aan zijn wezen rennen in de hoop dat ie niet neer zou storten in het strand en in de fik op zou gaan. Ik stond te genieten van de sterrenhemel en al die struggelende mensen terwijl 1 wensballon bijna al het haar van mijn hoofd af schroeide. Het was een geweldig leuke avond waarbij ik heb gelachen en samen gewerkt met compleet onbekenden en naar de sterren en de wel gelukte wensballonnen heb gekeken met de meiden en Jesse (onze buurjongen) 

Vrijdag hadden Annette en ik een leuke dag voor ons liggen maar ook een drukke dag met een strakke planning. Eerst haalden we onze auto op, een kleine Hyundai waarbij ik echt moet denken aan zo'n autootje voor bejaarden. Maar vertelden de mevrouw aan de balie ons, volgende week mochten we hem inruilen voor een ander en ze zal proberen 1 met een open dakje te regelen. (geen cabrio maar zo'n klepje in het dak denk ik) Ik mag jammer genoeg niet rijden doordat ik mijn rijbewijs nog geen jaar in bezit heb maar Annette was al snel genoeg gewend aan de auto en de manier van rijden hier in Zuid Afrika. Want dat verschilt toch echt wel een stuk. 
We racete de berg op naar de campus (dan hoor je de motor wel te keer gaan) en haalden onze was op, vervolgens gingen we onze spullen pakken en liepen we de heuvel weer af naar de braaiplek waar we hadden afgesproken met de groep peuters, moeders en juffen. Natuurlijk waren ze niet op tijd en zaten we in het zonnetje minstens een half uur te wachten. En daar kwamen ze aan sjeesen, de hele bus volgepropt met kleine kinderen, eten, kleden, tasjes, juffen, moeders. Een enorme gezellige chaos. De kinderen aten wat, speelden wat en ondertussen werd de braai klaar gemaakt voor gebruik. Aangezien dat wel een paar uur kan duren liepen wij voor die paar uur naar kiddiesbeach wat vlak bij ligt. Vlak bij voor ons maar voor de peuters nog een heel eind lopen. Maar we kwamen een pick up tegen waarin alle kinderen werden getild en die ze binnen 1 minuut weer afzette bij kiddies beach. We hebben heerlijk gezwommen en gespeeld met de kinderen. De moeders waren overigens ook enorm fan van ons, zelfs zo erg fan dat ze ongevraagd foto's van ons gingen maken in onze bikini. Beetje awkward maar het was vast goed bedoeld, ze waren namelijk erg aardig tegen ons. Misschien hadden ze nog nooit dit soort felle witte lichamen gezien. 

Toen we terug kwamen was de braai bijna klaar voor gebruik en daar was het moment waar ik al tegen op had gezien. Want als ik in Nederland was geweest had ik nooit van mijn leven dat soort vlees opgegeten. De kip kwam in enorme grote zakken aan en de moeders gingen het kruiden met de hand in de volle zon. Voor zover de hygiëne. Nee zeggen is onbeleefd en eigenlijk is het ook wel erg speciaal dat je op een typische Afrikaanse braai erbij mag zijn. Dus besloten Annette en ik alles te proberen maar wel te delen. De kinderen mochten eerst en gingen allemaal keurig in een rij staan met hun bordje klaar. Daarna waren wij aan de beurt. We kregen eerst een dikke worst en onze begeleidster vond het maar raar dat we samen deden. Er was immers ook genoeg voor iedereen. Zelfs als iedereen 3 worsten wilde kon dat. Maar we gooiden het er maar op dat we vanavond ook nog uit eten gingen dus niet teveel konden eten nu. Waarschijnlijk was dat ook voor hun onbegrijpelijk. Na de worst kwam eigenlijk gelijk een lap vlees op ons bord gegooid wat meer uit vet dan uit vlees bestond. De smaak was echter wel heel lekker maar het was zo taai als wat. Annette legde het vleesje naast haar neer en voor we het wisten werd het door ons buurvrouw (1 van de moeders) opgegeten.. Eet smakelijk! Hierna hebben we alleen nog een kippetje opgegeten wat trouwens ook erg lekker was maar dan moest ik niet denken aan de manier waarop het bereid werd.

Die avond zijn we uit eten geweest met Ida Paulien en Marjolein. We zijn naar Penny Farthing geweest. Erg leuke naam die ik niet ga vergeten. Het ligt aan het water en ziet er erg schattig uit plus ze serveren tapas. De tapas hier gaat anders dan in Nederland, je besteld namelijk alles gewoon in 1 keer en krijgt ook alles in 1 keer op de tafel. Dus onze tafel stond zo vol dat er nog een tafeltje bij gezet moest worden. Maar het was heerlijk! en alsof we nog niet genoeg hadden gegeten hebben we ook nog een dikke taartpunt er achter aan naar binnen geschoven. We zijn daarna in ons mooie autootje verder getuft naar Barmudas. Het was het afscheidsfeest van de mensen die de volgende gingen vertrekken. We hebben een erg gezellige avond gehad met erg gezellige mensen. Alleen onze buurjongen Jesse hebben we even van een andere kant gezien, deze kwam niet meer goed uit zijn woorden en we hoopten maar dat die nog heel thuis zou komen. 

Vol verbazing keken we dan ook op toen Jesse de volgende dag gewoon om half 10 voor onze deur stond met de mededeling dat we even op moesten schieten want om 10 uur zouden we vertrekken naar Addo. Het olifantenpark. 
Dit was de ultieme proef om te kijken of ons autootje de ritten door Zuid-Afrika ook aan zou kunnen. Met 5 personen in zo'n kleine auto was nog wel soms even een hele uitdaging maar in zijn 4 en soms 3 kwamen we die berg wel op. We arriveerden bij Addo en op de heenweg hadden we al een paar wilde dieren gespot, je rijdt namelijk al een deel door het park heen om bij het park te komen het is 1 groot stuk wildernis. We hadden helemaal een tactiek bedacht hoe we alle 5 voor de laagste prijs naar binnen konden komen maar helaas mochten alleen de jongens voor ongeveer vier euro naar binnen en moesten wij de volle pond betalen, ongeveer 20 euro. Hadden we nu toch maar die visum moeten hebben. Maar 20 euro voor zo'n enorme leuke mooie speciale dag is eigenlijk niks. 
We begonnen onze reis door het park en kwamen aan bij een drinkplaats voor de dieren, hier stonden denk ik wel 50 olifanten, alle families bij elkaar. Het was een prachtig beeld om te zien. Van heel klein en schattig tot mega groot en toch wel wat angstaanjagend. 
De rest van de dag hebben we eigenlijk verstoppertje gespeeld met de andere dieren. Tussen alle bosjes en op alle velden probeerden we ze te spotten maar het was erg moeilijk. Op een uitkijkpunt vroegen we 1 van de rangers waarom we zoveel olifanten zagen maar zo weinig andere dieren. Het bleek te liggen aan de warmte van de dag. Als het erg warm is komen alle olifanten te voor schijn om  te drinken. De andere dieren zoeken de schaduw op dus liggen voornamelijk ''verstopt'' in de bosjes. En inderdaad we hebben nog erg veel olifanten gezien maar ook Kudu, buffalo, warthogs, yellow mongoose,  buffalo, leguaan, grote schildpadden, struisvogels, zebra's, Na het hele park te hebben doorgereden wilden we nog 1 keer terug naar de drinkplaats van de olifanten. We kwamen daar aan en er stonden heel veel auto's en ook wij wilde natuurlijk zo dichtbij mogelijk staan. Er kwam gelukkig 1 plekje vrij helemaal vooraan dus reed jorit de auto daar zo snel mogelijk in. We stonden heel dichtbij de olifanten maar nog net op een afstand dat het goed voelde. Op een gegeven moment begonnen de olifanten vooruit te lopen. 1 voor 1 kwamen ze steeds dichterbij, de andere auto's konden nog net wegkomen maar wij waren al ingesloten. Langs ons heen liep een enorme kudde olifanten. En dan bedoel ik niet een paar meter langs ons heen maar een paar centimeter. Als een soort flashback vloog het filmpje voor mijn ogen langs waarbij een olifanten boven op een auto gaat zitten. Achter ons stonden twee mega olifanten elkaar een beetje te duwen. Ik zag het al helemaal gebeuren en voelde toch echt wel een beetje de paniek toeslaan. Voor ons stond een nog grotere olifant te wapperen met zijn oren, en had nu net Jesse ons verteld dat als ze boos zijn ze zich groot maken door middel van hun oren. Zelfs de dappere jongens scheten in hun broek van deze mega beesten, de enige die er rustig onder bleef was Barbara. Onze heldin. Na ongeveer een kwartier in deze benarde situatie te hebben verkeerd vervolgde de olifanten rustig hun weg en konden wij vrij uit. We hadden het overleefd! 

Om ongeveer half 7 uur kwamen wij aan bij onze hostel waarbij we het volgende dilemma onder onze neus geschoven werd. We hadden een kamer voor 5 personen geboekt maar de kamer bleek te bestaan uit maar 4 slaapplekken. Gelukkig doen wij een creatieve opleiding en hebben we het bed zo geïmproviseerd dat we met zijn 3e erin konden liggen. We zijn snel ergens een hapje gaan eten in de stad Port Elisabeth. Het was een erg romantisch restaurant en we maakte de hele avond wat grapjes over hoe Jesse en Jorik dit zo geweldig hadden georganiseerd. Helaas moesten we wel ons eigen eten betalen, maar we hadden dan ook erg lekker gegeten. We hebben zelfs even wat dieren geproefd die we in het park hebben gezien. Namelijk een carpaccio van struisvogel, krokodil, buffel, everzwijn. 

De volgende dag waren wij alweer vroeg op omdat we om half 12 een afspraak hadden om te quad te gaan rijden. De weg ernaar toe was al een hele belevenis door de enorme slechte weg, achterin krijg je dan wel een bijzonder massage toegediend. Uiteindelijk kwamen we stipt half 12 aan en stonden de quads al klaar. Vol goede moed ging ik op die quad zitten en achter de begeleider aan rijden. Ik merkte toch al snel dat ik het best spannend vond. De quad was namelijk gloeiend heet doordat hij net was gebruikt door andere mensen en door de hitte van de zon. Ook heeft een quad niet veel evenwicht en was ik enorm bang dat ik in bochten of bij het oprijden van heuvels om zou vallen en dat heette ding op mij. Daarom reed ik ook mooi op mijn eigen tempo en hebben de anderen misschien soms best even op mij moeten wachten. Maar gelukkig was dat niet zo'n probleem. Het bestond uit drie niveaus. Het begin waarbij je gewoon er even in moet komen, de off road en daarna het parcour en ik mag met trots zeggen dat we het allemaal hebben gedaan zonder dat er ongelukken zijn gebeurd! Als ik nu terug kijk vond ik het super leuk maar op het moment zelf was ik niet zo stoer.

Na dit super leuke weekend zijn we weer op huis aan gegaan en heeft Annette en terugrit van 2 uur gedaan, door de wildernis heen met 3 slapende ''kinderen'' achterin. .