Roadtrip #3 Wilderness

Dus.. op naar de volgende bestemming, Wilderness. 

Voordat we naar het hostel gingen, reden we iets verder door naar George. De weg er naartoe was prachtig. We reden langs de kust door de rotsen heen en genoten van het uitzicht totdat het uitzicht de grote stad George werd. Ik kan gerust zeggen dat het eigenlijk helemaal geen mooie stad was. Eigenlijk gewoon een stad zoals in Nederland. De reden dat we door deze vrij normale en voor ons saaie stad reden was dat Barbara een soort verslaving heeft ontwikkeld als het draait om souvenirtjes. Haar koffer past gelukkig (NU) nog dicht maar de verslaving sleurde ons overal naar toe. Dit keer naar een stoffenwinkel midden in een soort overdekt winkelcentrum. We hadden nog een kwartier voordat de winkel zou sluiten dus zaten al aardig in de stress toen we de winkel niet konden vinden. Uiteindelijk toch gedaan, er was ook moeilijk met de auto heen te rijden zo midden in een overdekt winkelcentrum. Uiteindelijk belande we dus in een soort achterstandswijk winkelcentrum waar we als aapjes in de dierentuin werden aangestaard. Vooral toen we voor een dichte deur stonden en mopperend ons af vroegen wat we nu moesten doen. Er zat helaas niks anders op dan terug te lopen naar de auto. Het bleek dat de winkel gewoon dicht ging wanneer er geen klanten meer kwamen. Zo gaat dat hier blijkbaar. 

Ik tikte maar weer het adres van het hostel in op Google maps en we reden weer terug. We kwamen uit bij een punt waar ons de weg werd versperd door overgangsbomen. Blijkbaar waren we het nationale park van Wilderness al ingereden, dit was nog niet de bedoeling maar Google maps vertelde ons dat we via deze weg bij het hostel moesten komen. Gelukkig begreep de meneer bij de slagbomen ons en zag hij ook wel in dat we aan het eind van de middag het park niet meer in zouden. We moesten een stuk over de camping rijden, over een treinspoor en over een kronkel weggetje om bij het hostel uit te komen. 

De receptioniste ging ons voor naar onze hut en wij hadden eigenlijk geen idee wat we hadden geboekt en wachtte vol spanning af. Ze liet namelijk wat kamers in een soort algemeen gebouw zien. Maar.. dit was niet voor ons, dus we liepen weer verder en naar buiten. Ze stopte toen we voor een enorm schattig rond hutje stonden. Het dak was van stro en het had een eigen badkamer met wc en een goede douche. Wij waren helemaal blij! Super leuk zo een typisch Afrikaans hutje. 

Het was al wat laat en net te laat om ons in te schrijven voor het eten bij het hostel, daarom gingen we maar het centrum in om daar wat te koekeloeren. Wilderness staat wel wat bekend om zijn welvaart en vooral blanke Afrikanen. Het was inderdaad net alsof we in Europa rond liepen. Het was druk maar een gezellige sfeer, wel bleek dat de meeste restaurants al waren vol geboekt. Een restaurant aan het einde van de straat was de enige die nog een tafeltje voor ons vrij had dus namen we daar plaats. Op dat moment hadden we eigenlijk nog niet zo goed door hoe rijk dit stadje was. Of in ieder geval de bezoekers van Wilderness. We hadden gegeten en terwijl mijn pasta niet eens zo lekker was gaven we zoals gewoonlijk 10% tip. Hier gingen we blijkbaar de fout in want de ober die eerst zo aardig en vrolijk deed gunde ons nu geen blik waardig. We werden bijna het restaurant uit gesmeten. Toen we terug liepen naar de auto zeiden we tegen elkaar dat we ook maar studenten zijn en we 10% gewoon genoeg vonden.
Terug bij het hostel hing er een gezellige sfeer en besloten Annette en ik nog even bij de Wifi zone te blijven hangen toen Barbara haar bedje op wilde zoeken.
Er was een live artiest aan het spelen in het barretje en we raakte aan de praat met een Nederlands stel die net uit Kaapstad was vertrokken om rond te reizen. Zij hadden al de plekken gehad die wij nog moesten bezoeken. Zo legde we wat informatie uit en vertelde ze ons om absoluut niet de wandeltocht te doen bij Oudtshoorn want het hele gebied is afgebrand door de hitte. Hun hadden dit overduidelijk wel gedaan en hadden zich de hele weg afgevraagd of dit nu de mooie natuur moest zijn of dat er iets mis was. Onderweg kwamen ze erachter dat letterlijk het hele pad was afgebrand. Geen aanrader dus.
Ook Annette en ik zochten ons bed op want de volgende ochtend wilden we graag een flinke wandeltocht doen.

Maar eerst stond er die ochtend een healthy breakfast op ons te wachten. We hadden geen idee wat dit inhield maar hadden ons er maar voor ingeschreven. De hele tafel werd volgepropt met eten. Het bleek te bestaan uit yoghurt, muesli, bakje met fruit, sapje, muffin, geroosterd brood en misschien vergeet ik nog wel wat. Na dit heerlijke ontbijten moesten we besluiten wat deze dag ons zou brengen, ook al weet je dat nooit precies in Afrika. Het moeilijke aan met zijn 3e reizen is dat de voorkeuren niet altijd op een dezelfde lijn liggen. Ook nu was dat het geval een besloten we vandaag ieder te kiezen voor iets wat ze zelf leuk vonden.
Annette en ik kozen voor de wandeling naar de watervallen en Barbara heeft wat martkjes bezocht in George.  

De wandeltocht begon gelijk al bij het hostel en ons was verteld dat er een moeilijke en een makkelijke weg was. We hadden ons warm aangekleed want die dag ervoor was het weer wat omgedraaid en had het geregend. We liepen in een hemd, t-shirt en een trui. Om de 200 meter ging er wat uit omdat het toch echt te warm bleek te zijn en uiteindelijk liepen we toch weer zoals gewoonlijk in onze short en hemdje. 
Na een pad te hebben afgelegd door hoge rietvelden kwamen we uit bij een klein huisje van 3 bij 3 waar een meisje in zat die de bezoekers op weg hielpen en hun geld af nam voor de intree van het park. 
Ook wij melde ons daar en zagen gelijk (zoals het hoort) dat er weer een groot verschil zat tussen de Afrikaanse bezoekers en de internationale. Ook hier probeerde we ons trucje uit en vertelde we dat we hier studeerde. We lieten onze studentenkaart zien en jahoor we konden naar binnen voor minder dan 2 euro. We vroegen het meisje nog welke routes er waren en wat ze aanraadde. Ze raadde ons niet iets aan maar zeker iets af. De route over de berg 'will break you up''
Met deze informatie gingen we op pad, toen we de ingang zagen voor het pad de berg op zeiden we eigenlijk gelijk tegen elkaar; zullen we het doen? Dus we gingen de berg op. We zullen wel eens zien hoezeer het ons op zou breken.
Het was inderdaad een hele zware klim. Om de zoveel stappen moesten we op adem komen maar zo nu en dan werd je beloont met een steeds mooier uitzicht.
Eenmaal op de top keken we elkaar voldaan aan en wisten we weer waarom we deze route hadden genomen. Het uitzicht was fenomenaal. Je keek uit over de hele rivier (waar we anders naast hadden gelopen) je zag heel wilderness en de zee ook nog eens in de verte.
Na weer op adem te zijn gekomen moesten we nu ook nog naar beneden, gelukkig was dit makkelijk te doen en stonden we sneller beneden dan dat we boven stonden.  We vervolgden de weg en moesten op een gegeven moment de rivier over steken door middel van kleine steentjes die in het water lagen. We zijn droog overgekomen en konden de rest van de route over houten vlonders wandelen. 
Eenmaal aangekomen bij de waterval zagen we dat het best druk was en dat de pijp die ik dus de hele weg langs de vlonders had gezien uitkwam bij de waterval, om de waterval de waterval te maken. Niet echt dus.. maar alsnog zag het er mooi uit. Mensen zwommen er en lagen er te zonnen. Ik baalde er van dat ik mijn bikini niet mee had want ik had ook wel een duik willen nemen, alleen al om al dat zweet weg te baden. Maar we ploften neer op een hoge grote steen en aten ons welverdiende lunch op die ons al de hele weg achtervolgde. Een heerlijk knoflookbroodje. Even lekker gechilt en wat foto's gemaakt maar toen moesten we maar weer terug. 
We kwamen bij het punt waar we de vorige keer de oversteek hadden gedaan. Je kon blijkbaar ook rechtdoor maar we besloten dat die route waarschijnlijk niet uitkwam bij ons beginpunt dus staken we weer braaf over en zeiden we tegen elkaar dat deze route niet zo makkelijk was als dat omschreven was. We kwamen uit bij een splitsing en keken op de kaart welke kant we op moesten. Ik nam even een kijkje naar links en zag daar een pondje dobberen. In 1 keer begon er een lichtje te branden! de receptioniste bij het hostel had het over een pondje en dat je die over kon gaan om de makkelijke weg te belopen. 
Om nu alles even te relativeren, bleek dat we de meeste moeilijke weg heen hebben gelopen en de moeilijke weg terug. Die makkelijke weg hebben we helemaal over het hoofd gezien. We besloten toch nog maar even gebruik te maken van het pondje gewoon omdat het leuk was en vaarden even heen en weer. 
Nu nog een klein stukje lopen en we waren bij het einde van het pad. 

Gesloopt kwamen we terug bij het hostel wat goed getimed bleek te zijn want ook Barbara kwam net terug van haar tripje en het was alweer bijna tijd voor avondeten. Die ochtend hadden Annette en ik geprobeerd een tafel te reserveren bij het beste Italiaanse restaurant in het dorpje. Alleen tafel waren echter al gereserveerd dus lieten we het daarbij. We liepen er nu voorbij rond etenstijd en het rook toch wel echt heel lekker dus waagde we een kansje en vroegen we naar een tafel en jawel hoor we mochten gewoon gaan  zitten. 
We bestelden een heerlijke bruschetta vooraf die eigenlijk nog lekkerder was dan het hoofdgerecht. Het toetje daarin tegen, waar ik natuurlijk erg van houd was verrukkelijk. Die van mij in ieder geval. Ik had een heerlijke tiramisu maar Barbara keek wat beteuterd naar haar bevroren chocolade reep die op der bord lag. Het klonk natuurlijk erg chique maar het bleek naar niks te smaken en dan was het ook nog een ijskoud. Tsja niet echt een succes dus.

Het was die avond kerstavond en die hebben we met een drankje afgesloten bij het kampvuur. Ondertussen speelde er dit keer weer een andere vent live muziek. Het had allemaal bijzondere instrumenten die hij op 1 of andere wonderbaarlijke  wijze allemaal tegelijk kon bespelen. Het klonk in ieder geval erg gezellig. Ik ben die avond vroeg in bed gedoken en heb heerlijk geslapen, deze laatste nacht in mijn favoriete verblijf. 

Eerste kerst dag zijn we met hetzelfde heerlijke ontbijt als die dag ervoor begonnen. Annette en ik hadden bedacht te gaan suppen en Barbara zou nu alsnog de wandeling doen naar de watervallen. 
Sup is een afkorting voor: stand up paddeling. Dus wat je gaat doen is staan op een board en met een peddel vooruit zien te komen. Annette en ik hadden hier de grootste vertrouwen in en anders zou het gewoon een vermakelijk en lachwekkend tijdverdrijf zijn. We werden samen met nog 4 andere meiden in een pick-up naar de plek gebracht waar we konden beginnen. De andere meiden gingen niet suppen maar kanoën en ze straalden doodsangsten uit. ''Verschrikkelijk in dat water in zo'n ding.'' hartstikke eng natuurlijk. Ze werden het water ingeduwd en wij peddelden er achter aan. 2 stoere chicks gewoon staand op een board. Niks bang voor het water, waarom zouden we want het water was heerlijk warm. De wind was alleen niet zo fijn. We kwamen er voor geen meter staand en peddelend tegen in. We ontwikkelden al snel een techniek. Eerst gingen we met de wind in onze rug suppen en als we dan bij het te diepe gedeelte kwamen gingen we op onze plank liggen en met onze armen tegen de wind in peddelen. Het ging niet snel maar het lukte. Staand was het in ieder geval niet te doen. Na dit een paar keer gedaan te hebben en wat te hebben gezwommen waren we voor de laatste keer (het laatste stuk probeerde we staand te doen) op de terugweg en kwamen we 2 oudere mannen tegen. Ze leunde allebei met hun dikke bierbuik op een kinderplankje en probeerde daar zowel net als ons op te gaan staan. Dit faalde natuurlijk ontzettend, zelfs er alleen op zitten waren ze te zwaar voor. Als ze eenmaal hun evenwicht hadden gevonden en ze konden blijven zitten zag het er te grappig uit. Zo'n dikkige vent op een klein plankje, half zinkend in het water. 1 van de mannen grapte nog naar ons '' how the hell do you do that '' : ehm ja gewoon staan en peddelen.. 
We kwamen terug en degene die ons gebracht had stond er al omdat hij een nieuwe lading kano mensen had afgezet. Hij keek ons vol verbazing aan en zei ons dat hij echt niet had verwacht dat we het dik een uur zouden volhouden, die zijn met een kwartier terug dacht ie. Nou.. bedankt denk ik? Hebben we toch maar even laten zien wat we in huis hebben. Hierna hebben we nog een leuk gesprek met hem gehad, hij kwam uit Brazilië en was naar Zuid-Afrika gekomen omdat hij graag beter Engels wilde spreken. Ik vond het nog al een duur reisje als je het alleen deed om Engels te leren maar, who am i to judge? Hij had oprechte interesse in onze opleiding en het was erg leuk om zo even te praten.

Eenmaal terug hebben we snel droge kleren aan getrokken en zijn we lunch gaan halen bij de winkel. We croste door naar een prachtig natuur plekje en zochten daar een goede plek om onze geliefde knoflook broodjes op te eten.
Hierna wilden we eigenlijk nog even kijken bij het zogenaamde vogelhuis wat aan ht water stond. We kwamen er aan en liepen een weg door het riet naar het huisje toe om uit te vinden dat hij op slot zat. Toen we terug liepen spraken we ons tegenliggers aan dat hij dicht zat en dus niet de moeite waard was om helemaal heen te lopen. Ze kozen er toch voor het te bekijken en wij verwachtte ze eigenlijk snel alweer terug, dit gebeurde niet. Dan ga je toch bij jezelf afvragen, was ie wel open? wat deden we verkeerd? maar we lieten het voor wat het was en gingen weer verder met onze roadtrip.

Deze keer leidde het ons naar Mosselbay