Afscheid nemen, Rudolph, en struggles

We zitten alweer op de helft van de vierde week, het gaat zo snel dat ik zelfs de tijd niet kan vinden om het blog bij te houden. Al moet ik eerlijk zeggen dat ik de afgelopen avonden het had kunnen doen maar ik mij er maar moeilijk toe kon zetten. 
Hoe langer ik het namelijk uitstel hoe moeilijker het wordt om te typen. Ook lijkt het deze week allemaal wat tegen te zitten en heb ik wel een goed en energiek humeur nodig om dit te kunnen doen, kennelijk is dat nu aanwezig. 

Dit was de week waarin iedereen vertrok en we nog met zijn 5e overbleven. Een heel raar idee wat steeds dichterbij kwam. 
Aan het begin van dit avontuur vond ik dat allemaal wel best, de laatste weken heb ik echter hele leuke en gezellige mensen ontmoet die ik liever niet had zien gaan. Deze week stond dus in het teken van afscheid. Afscheidsfeestjes met de braai tot pannenkoeken, tot een mooi restaurant. 

Maar laat ik gewoon bij het begin beginnen. 
Maandagochtend zijn Annette en ik voel goede moed naar Sizamele gegaan, de peuterschool waar we elke ochtend onze stage lopen. Helaas waren er maar een paar kinderen aanwezig. Ivy vertelde ons dat dit kwam door de aankomende vakantie. Veel oudere kinderen zijn al vrij en als er iemand is om te zorgen voor het jongere kind, blijft dat kind thuis. Geen school voor hun. 
Voor ons natuurlijk een rare situatie om rond te lopen op een school waar meer begeleiders zijn dan kinderen. Gelukkig hadden we al bedacht te beginnen met de muurschildering deze week. We hadden samen al een ontwerp gemaakt alleen de verf ontbrak nog. Dit zou geregeld worden door MZ (onze begeleider hier) Wat een hopeloze situatie was dat met een hopeloze man er midden in. We zijn er ondertussen wel achter gekomen dat MZ geen man van zijn woord is, of gewoon typisch Afrikaan, zo zou ik het ook kunnen zeggen. We zijn wel tig keer achter die verf aan geweest en elke keer zou het in de ochtend staan bij de receptie. Ondertussen ging onze stage gewoon door en de kinderen werden steeds minder. Die maandag hebben wij wel nog met de kinderen een mooie vlinder gemaakt. Annette en ik hadden de mal al geknipt en ze mochten maar op 1 kant verven om vervolgens de vlinder dubbel te klappen. Alle kinderen (die er waren) vonden het erg leuk om te doen en dat geeft mij dan wel weer een heel fijn gevoel. De leeftijd is moeilijk maar het is heel mooi als je dan iets bereikt met ze en ziet hoeveel zo'n simpele opdracht met die kinderen kan doen. 
Die middag zijn we ook naar het weeshuis geweest om daar een creatieve activiteit aan te bieden. We wilden graag een groepswerk maken op 1 groot papier, dat was er echter niet dus hebben we 10 a4'tje met plakband aan elkaar geplakt. Improvisatie skills zijn hier erg fijn om te hebben. Helaas moest dit in de bibliotheek in elkaar geplakt worden en werden we bij elk plakbandje ergelijk aangekeken. Maar.. wij hadden ons grote papier. 
Ook hadden we helaas nog geen kwasten dus werd het vinger verven. Een goed idee dachten we, maar het werd een enorme kliederboel. Overal waar we keken zat verf. In het haar van de kinderen, op het gezicht, op de kleren, op de tafel en zelfs op de vloer. Heel handig om op dat moment erachter te komen dat we fabric paint aan het gebruiken waren. (dit was het enige wat ze hadden op school) Wat erg opviel was dat we de kinderen vertelde dat het grote papier voor hun allemaal was en iedereen mocht schilderen waar hij/zij wilde. De kinderen alsnog hun papier afkaderden. Ieder kind kreeg 1 a4'tje ondanks onze boodschap dat het niet uitmaakte. Ik vond dit erg bijzonder om te zien. Toen iedereen klaar was zijn we even naar buiten gegaan zodat het kunstwerk kon drogen. Na een half uurtje spoorden Annette en ik de kinderen aan mee naar binnen te gaan om er nog even over te praten. Ze gingen gewoon mee! zonder protest! Het is zo prachtig, je hebt toch een beeld voor je met het weeshuis, kinderen die verwaarloost zijn, niet voor reden vatbaar daar door enzovoort. Maar deze kinderen zijn zo geweldig en vol liefde, energie en vrolijkheid. Ik geniet er elke keer meer van. Tijdens het nabespreken vertelde iedereen waarom hij zijn lievelingsdier had geschilderd. Iedereen luisterde aandachtig naar elkaar. Ik kan niet vaak genoeg zeggen hoe mooi het was. Na een uitzwaai en knuffel sessie zijn we weg gegaan om opgepikt te worden. 

Dinsdag was een dag zoals elk ander maar woensdag hebben we wel weer een leuke dag gehad. Eerst hadden we een normale stagedag waarbij er nog een stuk of 5 kinderen waren, daarna ben ik met Ida Paulien gaan lunchen bij Che la vie. Een erg leuk en lekker plekje. Maar ook hier moest het op zijn Afrikaans, misschien stond MZ wel in de keuken, geen idee, maar het duurde in ieder geval een uur of langer voordat we ons eten hadden. Gelukkig scheen de zon fel en had ik leuk gezelschap.
Aan het eind van de middag moesten er dringend boodschappen gedaan worden voor de braai die geplant stond. We zouden nog een laatste keer met zijn allen braaien.
Toen de braai eindelijk aan was en het vlees erop zat, kwam er wel een hele donkere lucht aan waaien. Gelukkig hadden we een paar optimisten in het groepje en verdreef dat de enorme plensbui die eruit zou komen. Het was een enorme gezellige avond met veel en lekker eten. De mannen stonden bij de braai voor het vlees te zorgen terwijl de vrouwen al alle stokbroden naar binnen zaten te werken met de pastasalade. Om vervolgens natuurlijk te vol te zitten voor het vlees. 
Als klap op de vuurpijl ging er een enorm stuk vlees op de braai, nog steeds heb ik geen idee wat het was en ik had mij ook voorgenomen om hier niks van te eten, maar toen dat stuk vlees uiteindelijk voor mijn neus lag kon ik het toch niet laten. En stiekem was het toch wel erg lekker. 
We hebben de avond afgesloten bij de plaatselijke kroeg Ferry's. Zoals gewoonlijk was onze gezellige vriend de barman er weer. Dit keer lag hij alleen te slapen op de bar. Geen drankjes voor ons. 

Die donderdag zijn Annette en ik begonnen met de muurschildering. Die dag ervoor hadden we met stoepkrijt al de omlijning erop gezet. We moesten onszelf toch een beetje bezig houden en zo ging het verven de volgende dag een heel stuk makkelijker. En inderdaad, we hadden de zwarte omlijning er sneller op dan gedacht. Helaas.. dit betekende dat we de overgebleven tijd moesten uit zitten met 2 kinderen en de juffen (die grote lol hebben in Xhosa) 
Gelukkig hadden we iets leuks om op uit te kijken, die middag gingen we namelijk weer naar het weeshuis. We hebben ondertussen echt een passie gecreëerd voor het werken met deze kinderen. 
Dit keer hadden we weer een enorm leuke activiteit voor hun bedacht, namelijk een dromendoosje maken. We hadden de mal zelf al getekend op a4 papiertjes. Deze mochten ze inkleuren en daarna uitknippen en elkaar plakken. De kinderen vonden het (weer) enorm leuk en dat doet ons zo goed. Elke keer komen we daar met zoveel energie en blijdschap vandaag. De kinderen zette op het doosje wensen neer die ze hadden en tekeningen om het duidelijker te maken. Ook viel het op dat sommige kinderen perse een deksel op het doosje wilden en andere er een soort tasje van maakten zodat ze het altijd bij hun konden dragen. Er is hier zoveel te observeren en te gebruiken voor onze ontwikkeling tot creatieve therapeut, ik voel mij erg gezegend dat ik hier mag zijn. 

Na zo'n geweldige middag met geweldige kinderen zit je natuurlijk met je hoofd in de wolken. Daar werden we echter snel uitgehaald. 
De bus waarmee we normaal opgehaald worden kwam helaas niet maar wel een mercedes (na een half uur wachten) volgepropt met mensen die ons de boodschap gaven dat wij over 10 minuten werden opgepikt. De minuten gingen voorbij, na een uur te hebben gewacht in totaal besloot ik Barbara te bellen of die ons misschien op kon halen met onze auto maar ja hoor daar stond de mercedes net weer voor onze neus. Maar een uurtje te laat. This is Africa.

We moesten ons snel klaar maken want die avond zouden we uit eten omdat het Jesse zijn laatste avond was en dat moest toch ''gevierd'' worden. De jongens hadden ons erop gewezen dat we er wel op ons best uit moesten zien en na een maand zonder make-up rond lopen in makkelijke kleren was het wel weer eens leuk om op te tutten. Wel met een tegenprestatie dat de jongens ook netjes gingen. Om half 7 stonden ze daar allebei in overhemd en haartjes strak in de gel (oid) 
De andere twee meiden die meegingen hadden er iets minder zin in maar ik voelde mij in ieder geval goed in mijn mooie jurkje en keurig gekamde haren. We croste in twee auto's naar het restaurant toe en zaten binnen no time super gezellig met zijn 7e aan een grote tafel. We hebben heerlijk gegeten en het erg gezellig gehad. 
1 van de meiden had het alleen niet zo op Jesse en plaatste soms wat nare opmerkingen. Vooral omdat ze Jorik wel erg graag mocht lande er hier en daar een opmerking over hoe leuk Jorik was en hoe saai Jesse. Hier heb ik even een stokje voor gestoken natuurlijk. Gelukkig was er al een glas wijn naar binnen gegoten dus had ik het idee dat het bij haar het ene oor in ging en het andere oor uit. Of ze was te verbaasd van mijn reactie omdat ze het misschien echt niet kon voorstellen dat iemand Jesse wel goed gezelschap zou vinden. Tja dat soort mensen kom je natuurlijk ook tegen maar om nu zo over iemand te praten op zijn laatste avond liet ik niet gebeuren. Maar al met al was dit een klein donker puntje in een hele gezellige avond. 
Om 6 uur die volgende ochtend vertrok de eerste dan van het groepje, in Nederland zullen we elkaar weer zien onder het genot van een potje poolen. 

Vrijdag is ook niet zozeer een speciale dag geweest, wel hebben we een speciale ervaring gehad met de tuin/klusjes man van Sizamele. Dit is een kleine, kwetsbare, stille en lieve man. Dat is ook de reden dat we vrijdag vrolijk hoi tegen hem zeiden en best in gesprek met hem wilden. Dit gebeurde dus ook maar op een gegeven moment werd het gesprek steeds raarder. Hij begon in het Afrikaans, Engels en Xhosa te spreken. Hij had het over zijn ouders die overleden waren, zijn zus met kinderen voor wie hij moest zorgen, zijn pijnlijke ogen enzovoort. Ik kreeg echt argwaan toen hij letterlijk zei, Annette haar zonnebril te hebben. Deze man was zo dronken als wat. Later zei Annette het ook enorm te ruiken. We probeerde er alles aan hem op een vriendelijke manier weer aan zijn eigen werk te krijgen en het gesprek af te kappen. Niks werkte. Hij ging maar door. Eigenlijk was hij aan het bedelen maar niet echt opvallend. Ik werd het echt heel erg zat op een gegeven moment omdat ik verder wilde met de schildering maar ook mijn mobiel en alles vlak bij zijn voeten zag liggen. Annette werd ook steeds meer bot en kort in haar zinnen. Op een gegeven kwam alleen nog dit eruit; jij gaan weg. Wij jou niet nodig hebben. Het leek iets te helpen maar alsnog maakte hij geen aanstalten om te gaan. Ik zei tegen Annette; als hij nu niet gaat roep ik IVY erbij. Dit hoorde hij en hij schrok enorm van het noemen van haar naam. Hij droop weg als een gluiperig wezen in het gras. Hij kwam nog een paar keer terug om ons voor de zekerheid te vragen het echt niet aan Ivy te vertellen.
Na deze bijzonder ervaring was het savonds het laatste avondmaal op Bottmill met Michelle, Yorik en Bas. We hebben lekker iets typisch Nederlands gebakken. Juist, Pannenkoeken. Wel een beetje raar om dat te eten zonder Jesse, aangezien hij bekend stond om zijn liefde voor pannenkoeken. We hebben even een mooie foto van een pannenkoek opgestuurd. Na het pannenkoeken festijn was het die volgende ochtend ook tijd om afscheid te nemen van anderen. 

Die ochtend gingen wij ook erop uit. We gingen namelijk naar game reserve Inkwenkwezie. Dit is een enorm park waar wilde dieren leven maar waar je op safari kan met een guide. Ook kan je hier blijven slapen, hier hadden wij ook voor gekozen. Geen idee waar we aan begonnen maar we hebben het geweten dat we op safari zijn geweest. 
We kwamen bij de receptie en dat zag er allemaal erg mooi uit en ook nog redelijk bij de bewoonde wereld. Toen onze guide ons echter op kwam halen werden we in een jeep door de wildernis gereden, op naar onze (luxe) tent. Het was al een enorm avontuur, enige minpuntje was dat er maar 2 op een kamer konden dus 1 van ons moest alleen slapen. Annette opperde zich gelukkig op en daar ben ik haar heel dankbaar voor. Ik denk niet dat mijn hart door had blijven pompen bij het idee dat er een wild gevaarlijk dier voor mijn deur kon staan en dan ook nog eens alleen staan. De guide (Rudolph) vertelde hierover verschillende verhalen, de gevaarlijke dieren kwamen hier niet maar er waren wel sporen gevonden van een katachtig type. WAT IS HET NU RUDOLPH? RUDOLPH!?!? Gelukkig hadden we zijn nummer dus als er echt wat was konden we hem bereiken. Helaas gold dit niet voor spinnen noodgevallen. In my case waren die er genoeg. 

Goed, we kwamen bij onze tent en het was een enorm mooie plek. Alles was er aanwezig en we hadden een ongelooflijk mooi uitzicht plus een minniebar die gebruikt mocht worden. 
We werden na een half uurtje door Rudolph opgehaald om te lunchen. We stopten bij een enorm mooi restaurantje met een nog mooier uitzicht. We keken uit over een enorme vallei. Beneden in de vallei was ergens onze tent. 
Tijdens de lunch kregen we gewoon avondeten voorgeschoteld. Het was erg veel, maar ik dacht, hier hebben wij dubbel en dwars voor betaald dus eten zal ik. Het Afrikaanse eten is eigenlijk allemaal drappig en vettig. Ondanks dat is het toch best lekker, maar ik denk dat ik toch onze Hollandse etensstijl lekkerder vind. 
Na deze enorme lunch kwamen de andere gaten die dit weekend met ons mee zouden gaan. Het was een getrouwd stel van rond de 40 en een man van rond de 40. Ze kwamen uit Engeland en de man van het stel is opgegroeid in Zuid-Afrika. Samen hebben ze een vakantiehuisje vlakbij Port Alfred waar ze eens in de zoveel tijd komen. Let op; een vakantiehuisje hier is vaak erg groot. Geen huisJE. Het waren erg gezellige en open mensen dus we waren blij dat we hiermee het weekend samen zouden beleven. 
We vertrokken in de jeep om op onze eerste game drive te gaan. Met de camera in aanslag zaten Barbara en ik vlak achter Rudolph, zo konden we goed alles horen wat hij zei. Hij wist erg veel over de dieren en dat is zo leuk om allemaal mee te krijgen. 
Zo reden we een stuk waarbij de zebra's tegen kwamen, soort herten die geen herten heten omdat ze groter zijn.Hier zat 1 witte bij en die is altijd erg schrikkerig omdat hij door zijn kleur een makkelijke prooi is. Een ander soort wat ook op herten lijkt maar het ook niet zijn. Gnoe's en ik denk nog wel meer, maar zoals te lezen is ben ik erg slecht in het herinneren van dieren namen. 
Wel weet ik de leeuwen nog erg goed. De leeuwen zitten in een apart deel in het park. Nog steeds erg groot maar ze zitten wel in een gebied waar een hek omheen zit omdat ze anders niet dit soort dingen kunnen doen. Ze hebben dan 0,0 controle over de dieren en dat maakt ze gevaarlijk. Ze hebben alsnog een enorm groot rijk. De volgende dag hebben we dik een half uur er door heen gereden maar geen leeuw gezien. Op zaterdag zagen we ze echter al gelijk liggen. Het was niet gevaarlijk om erheen te gaan omdat ze net eten hadden gekregen dus niet hongerig waren. Wel mochten we geen ledematen uit de jeep steken. Als ze het pakken ben je het kwijt namelijk. Erg fijne gedachte om in je hoofd te hebben als je de leeuwen nadert. Ze lagen rustig op uitkijk naar een paar look a like herten die aan de andere kant van het hek waren. Een stuk verderop. Rudolph vertelde ons dat die dieren soms erg dichtbij komen, slechts om de leeuwen te pesten. Ze kunnen er toch niet bij. We waren op een paar meter afstand en ze bleven rustig liggen. Ze keken even op maar het interesseerde ze niks. Dit is het verschil met de andere dieren, ze zijn bang en gaan weg hoe dichter bij je komt, de leeuwen kennen hun kracht en weten dat ze je kunnen verslaan. Dat is de reden dat ze niet weg gaan. Er lag 1 leeuw en een stuk of 4 leeuwinnen. Waarvan geloof ik 2 wit waren. Het was erg indrukwekkend om te zien. De koning van het dierenrijk. 
We gingen verder en zagen 2 pups eten van een dode koe die ze daar dus gevoerd krijgen. Meestal krijgen de pups als laatste te eten maar om de hoek in de verte zagen we het andere mannetje aankomen met 2 vrouwtjes achter zich. Ook dit mannetje was wit en was de broer van het andere mannetje. De leeuw stortte zich op het dode dier en joeg de pups weg. Rudolph vertelde ons dat dit is om zijn autoriteit en dominantie te  laten zien. Waarschijnlijk aan ons. 
Na de leeuwen hebben we even een pitstop gehouden en natuurlijk moest ik heel erg nodig plassen maar ik zag geen optie. Zit je lekker te plassen kijk je opeens een cheeta in de ogen aan. Nee ik zag het niet zitten. Maar Rudolph had (in zijn eigen woorden) de plantjes al water gegeven en Barbara moest ook erg nodig. Ik raapte al mijn moed bij elkaar en zocht samen met Barbara en goed plekje. Nu ik erop terug denk zaten we best dicht bij het hek van de leeuwen maar goed. Wat een lol hebben we gehad. Wanneer je bukte prikten de harde grassprieten in je billen en overal kropen natuurlijk beestjes. Plus we keken uit op elkaar omdat we beiden niet alleen durfden. Ja het was een hilarische situatie. 
 

Nadat we onze safana op safari hadden opgedronken gingen we nog even een kijkje nemen bij de giraffen in de verte en vervolgens gingen we weer een andere route terug naar huis. 

Rond 7 uur stond het avondeten klaar en konden we dus alweer aanschuiven. Weer was het enorm veel en het paste er ook echt niet allemaal in. De Engelsen waren al snel begonnen aan de wijn dus ik dacht dan moet ik er ook maar eentje mee doen. Als ik deze nacht in de tent met spinnen wil gaan doorbrengen moet ik toch iets hebben wat mij een beetje kan kalmeren. 
Maar we hadden nog iets anders leuks voor de boeg, dachten we.. We hadden bij Rudolph aangegeven dat we graag een night drive wilde doen. Hij zei dat hij dat ook graag wilde en dat het zijn eerste keer zou zijn. Dus hij zou het regelen. Helaas was er een bruiloft bij de receptie en moest hij daar heen om te helpen en kon hij niet met ons mee. Er was blijkbaar ook geen ander. Hier waren we wel even erg teleurgesteld over. We hadden ons er erg op verheugd. In plaats van dat volgenden we samen met de Engelsen en donker en krap paadje naar een zo genaamd zwembad. Natuurlijk konden we het niet vinden en zagen we alleen een open hek. Ik was al als de dood dat dat een hek was dat de wilde dieren buiten hield. Die nu dus open stond. Ik was niet van plan om daar naar binnen te gaan. Het was zo donker we konden letterlijk niks zien. Toen ging toch 1 van de mannen daar heen en zag gelijk dat daar het zwembad was verscholen. Helaas geen licht en het zwembad lag vol met blaadjes en spul. Wel was er een soort veranda waar je op kon staan en de duisternis inkeek. De volgende dag kwamen wij erachter dat je vanaf die veranda uitkeek op de enorme vallei. Erg indrukwekkend om te zien. 
Maar voor die avond was het genoeg geweest en zijn we allemaal ons bed ingekropen. Samen met alle spinnen die zich in de tent verstopt hadden. We hadden Rudolph verteld over de spinnen en dat we ze wel erg groot vonden. Toen we voor deden hoe groot ze waren schoot hij in de lach en vertelde ons dat dat de kleinste waren. Fijn Rudolph, erg fijn om te weten Rudolph. Ik ben inderdaad ook nog een paar keer wakker geschrokken van wie weet wat maar uiteindelijk heb ik wel wat slaap kunnen pakken. 

De volgende dag zijn we weer het park in gegaan maar dit keer hadden de dieren er niet zo'n zin in. Ze lieten zich niet zien. Zelfs de leeuwen die we die dag ervoor zo goed hadden kunnen zien hebben we niet kunnen spotten. Rudolph zei dat we waarschijnlijk wel langs ze gereden zijn maar wij ze gewoon niet gezien hebben. Een best enge gedachte want ons hebben ze zeker weten gezien. 
We gingen langs de drie tamme olifanten die ze hebben in het park. Ik was er eerst wat oplettend mee omdat ik niet wil ondersteunen dat dieren onterecht worden gestraft of kunstjes worden geleerd alleen om toeristen te vermaken. Het verhaal van deze olifanten was echter dat ze waren gered van mensen die ze wilden vermoorden. Ze hebben ze toen geld gegeven en hebben de olifanten meegenomen om in het park verder te laten leven. Maar olifanten zijn erg slim en ze wilden kijken wat ze ze konden aanleren (gewoon op een normale manier, zoals bij honden bijvoorbeeld) We hebben een olifant eten mogen geven en dat was erg leuk. De slurf is best vies omdat ze er veel mee op de grond zitten en eigenlijk gebruikt de olifant de slurf als hand. Soms klopte hij ook de verzorger ermee op de schouder, vragend naar eten. Hierna mochten we ook een olifant helemaal aanraken. Ik was het weer vergeten doordat ik zoveel grijze olifanten heb gezien maar wist je nog dat olifanten eigenlijk een soort van blauw grijs zijn. Achter het oor (waar de dus mochten kijken/voelen) zie je nog de originele kleur. Dit komt omdat ze zichzelf om te verkoelen onder het vieze water of modder spuiten. 
Wat ik ook leuk vond om te zien is dat als er eten op de grond ligt, ze het oppakken met een slurf, in hun slurf doen, de viezigheid eruit blazen. Door middel van hun slurf uiteinde tegen zijn been te houden en dan pas stopt hij het in zijn mond. Erg mooie leuke beesten. 
Hierna zijn we verder gegaan naar de tamme cheeta. Deze lag lekker te relaxen en vond het heerlijk geaaid/gekrapt te worden. Het was net een echte kat. Hij zat luid te spinnen en soms ging zijn pootje omhoog als je een goed plekje had gevonden. Het verhaal van deze cheeta is; hij was 3 dagen oud toen hij gevonden werd bij zijn dode moeder. Ze hebben hem toen meegenomen en hij is opgegroeid met mensen. Het verblijf is echter te klein voor een volwassen cheeta, volgend jaar wordt hij losgelaten en krijgt hij er zelfs een vrouwtje bij. Luxe! 

Bij het afscheid nemen van de Engelsen, nodigden ze ons uit om onze rondreis te beginnen bij hun. Ze hadden een vakantiehuisje 30 km vanaf Port Alfred en we waren meer dan welkom om een nachtje daar te spenderen. 

Toen was het leuke weekend alweer voorbij en begon de volgende dag alles weer. 
Maandagochtend ging alles nog best goed en zijn Annette en ik nog lekker bezig geweest met de muurschildering. We hebben wat kleur toegevoegd op de plekken waar de kinderen het niet zouden kunnen. Aan het eind van de middag kwamen MZ en Marietjie langs en bespraken we het probleem wat zich die ochtend had voorgedaan. Elke 2 weken hebben we dinsdag supervisie met Marietjie. Zij kon echter aankomende dinsdag niet en had MZ gevraagd met ons te overleggen of dit ook maandag kon in de middag. Hij heeft zonder met ons te overleggen hier op toegezegd. Het vervelende is dat hij maar vol hield het wel besproken te hebben en op een gegeven moment begon hij ons zelfs af te schilderen als niet gemotiveerde niet oplettende studenten. Gelukkig begreep Marietjie de situatie meer en negeerde we MZ maar want uit hem kwam toch niks zinnigs. Marietjie wilde het verzetten naar de donderdag of vrijdag dus dat was gelukkig opgelost, maar de manier waarop was voor ons erg naar. Ze kwamen overigens langs om de stageformulieren te ondertekenen en wat vergeet die flapdrol.. de stageformulieren. MZ..

S'middags zijn we weer naar het weeshuis geweest en hebben we samen met de kinderen een enorme kerst slinger gemaakt. Ze mochten allemaal een vlaggetje inkleuren, uitknippen en om het draadje plakken. Sommigen vonden het zo leuk dat ze meerdere wilden maken (dat is de reactie die je wilt) toen iedereen klaar was hebben we het met zijn allen in de woonkamer gehangen. Vandaag zag ik dat de slinger er nog hing en dat deed me ook enorm goed. 

Ook hebben wij naar heel veel gedoe eindelijk een eigen kamer. Het is heerlijk. Wel wat alleen soms omdat je toch erg gewend bent aan de avonden samen spenderen. Maar de ruimte en privacy is toch echt wel heel fijn. 

Dinsdag gingen we voor de laatste dag dit jaar naar de peuterschool om weer verder te gaan met de muurschildering. Op dit moment waren er nog 2 kinderen waarvan 1 nog eten gevoerd moest worden. We hadden dus wel mooi de vrijheid en tijd om ermee bezig te gaan. We kwamen in de kamer om onze verf spullen te pakken en tilden de doos met verfpotten op. (hierbij moet je denken aan flinke potten op terpentine basis) we wilden het op het bed zetten om even wat beter grip te krijgen en toen hij op het bed stond zagen we de ravage. 1 pot zwarte verf had gelekt en er  lag een enorme plas zwarte verf op de vloer en nu ook op het bed. Helemaal in paniek probeerde we het  te fixen maar dit was zoveel dat er niks aan te doen was. Vol schuldgevoelens ging ik naar Ivy en liet het haar zien. Haar reactie was op alle manieren verschillend met wat je in Nederland verwacht. '' oh that's no problem, don't worry, it will be fine'' Ze wilde dat wij buiten maar verder gingen met de muurschildering, hun zouden het hier wel regelen. Pfoeh opgelucht gingen we dan ook bezig en na 2 uur ging ik even naar binnen om wat op te halen, vervolgens zie ik dat het nog precies hetzelfde is zoals we het achter gelaten hadden. Typical Afrikaans. 

Die dag hebben we van alle juffen afscheid genomen en het was echt hartverwarmend. Allemaal wilden ze een knuffel en wenste ze ons een enorm fijne vakantie. Ik ben blij dat ik ze na de vakantie weer terug mag zien! 

Woensdag hebben Annette en ik genoten van een heerlijk dagje vrij. Onszelf getrakteerd op een heerlijke lunch bij Decadent. Een enorm schattig plekje iets verderop. Hierna zijn we doorgelopen en hebben we lekker ontspannen genoten van het weer op het strand. Even geen stress en niks voor een paar uur. Heerlijk.