Roadtrip #1 Kenton & Tsitsikamma

16 december, de dag dat onze reis begon. Onze roadtrip. Wij 3 normale meiden uit Friesland en Flevoland gaan gewoon even rondtrekken door Zuid-Afrika. Nog steeds heb ik er toch wel wat trotse gevoelens over, vooral omdat ik nu terug kan kijken en ik weet dat het allemaal goed gaat en de perfecte reis is.

Dat kan ik nu inderdaad zeggen maar zo goed begon de reis niet voor Annette en later bleek ook Barbara. De dag van te voren kreeg Annette enorme last van alles wat eigenlijk in haar buik zit. Laat in de avond kreeg ik een appje of ik even naar haar kamer wilde komen, ik dacht nu krijgen we het hoor, ze wordt overvallen, onder schot gehouden, weet ik veel. De scenario’s vlogen door mijn hoofd. Toch zette ik een stap naar buiten en mijn volgende stap bij mijn buurvrouw naar binnen. Niks ernstigs, ze had alleen mijn spierballen even nodig om de koffer van de hoogste kast af te tillen. Inmiddels kan ik er natuurlijk grappen over maken maar ze had zo’n last dat ze de koffer zelf er niet af kon halen. Verschrikkelijk beroerd.
Een goede nachtrust dan maar en bidden dat het de volgende dag wat gezakt was.
Helaas kwam Annette lijkbleek de volgende dag naar buiten om te vragen of we ook wat cola tegen de misselijkheid konden halen. Raar eigenlijk dat, dat chemische drinken toch iets ‘’goeds’’ voor je lichaam kan betekenen. Na wat pilletjes en cola voor de misselijkheid en darmproblemen zijn we begonnen met inpakken van de koffers. We konden lekker rustig aan doen want hadden pas eind van de middag afgesproken in Kenton.                
Bij Annette ging het met vlagen goed, in de goede vlagen probeerde ze ook wat in te pakken en te helpen met inladen maar op deze enorme warme dag hebben Barbara en ik het meeste werk maar op ons genomen. We wilden natuurlijk dat ze zo snel mogelijk beter werd, dus mooi rust nemen.

Donderdag hadden we alle drie onze was nog een keer gebracht bij Che la vie. Hier doen we altijd onze was en ondanks dat er zo nu en dan een sok of onderbroek kwijt raakt zijn we dik tevreden. Het is altijd een dag later op te halen dus ook nu gingen Barbara en ik erheen om onze was op te halen. De deur was hartstikke dicht, met tralies en al er voor. Wat nu? Al ons spul wat we nodig hadden voor de reis zat erin, we hadden zelfs nog aan die wat onnozele jongen achter de balie gevraagd of ze morgen open waren waarop hij overtuigend ja knikte, maar toch stonden we nu voor een dichte deur. We hebben bij de buren wat gevraagd hoe en wat maar werden telkens verder verwezen tot we bij een massage therapeut aankwam, we stonden op het punt om naar binnen te gaan toen er niet op het geklop werd gereageerd maar binnen no-time schreeuwde iemand dat we moesten wachten. I’m with a client! Waith waith! Gelukkig was ze op tijd, ik weet niet waar we midden in waren gelopen anders. Een hele aardige vrouw deed open en we legde haar het verhaal uit. We zuchtte opgelucht toen ze een sleutel tevoorschijn toverde en ons voorging naar che la vie.
Naast de beroerdheid van Annette, de bijna vermiste was, liepen we ook tegen een probleem aan toen we onze overige spullen wilde inleveren voor opslag bij de security van Stenden. Er was namelijk geen security te bekennen. Op dit moment was het tegen de 30 graden, brandde de zon volop, was Annette beroerd, hadden we de was net gered en kwam dit er ook nog eens bij. We legden ons er maar bij neer en begonnen al andere opties te denken toen daar de security aan kwam crossen. Hij zette de auto neer zo’n 50 meter van ons af bij een ander huis van de campus maar zodra hij ons in het oog kreeg rende hij met volle vaart op ons af. We waren al opgelucht dat er nu iemand was en zeiden hem niet zo hard te rennen in dit warme weer. We hadden alle tijd en konden nog wel even wachten, hij had namelijk een melding gehad bij het andere huis en moest dat eigenlijk eerst even nagaan. In die warmte moet je je eigenlijk niet te veel druk maken dus gunden we hem ook gewoon de tijd en zakte we neer op stoeltjes van plastic die naar mijn idee bijna gesmolten waren.
De mannen van de security zijn altijd zo behulpzaam en aardig tegen ons, ook deze man wilde ons weer heel graag helpen. Ze hadden geen aparte kluis voor onze laptops en camera’s maar hij ging het regelen. Ik vond het best spannend om mijn laptop zo daar achter te laten maar toch gedaan. Hij had alles al geregeld met Bogani. Deze meneer kenden wij ook wel dus ik voelde me er ook wel oke bij. Al ons andere spul werd opgeslagen in een grote ruimte waar meerdere studenten hun ‘’troep’’ hadden achtergelaten voor de vakantie.

Alles wat gedaan moest worden voor vertrek was gedaan en (uiteindelijk) goed gekomen, dus voldaan stapten we in de auto om te vertrekken naar Kenton. In Kenton wachtte er hele gezellige mensen op ons. Ian en Sabine hadden we ontmoet in Inkwenkwezie (een natuurpark waar we nacht hebben geslapen) tijdens dit avontuur hadden ze ons uitgenodigd om onze roadtrip te beginnen bij hun en zo kwam het dat we 2 nachten hebben gespendeerd in Kenton. We begrepen uit de gesprekken dat ze uit Engeland komen maar Ian is opgegroeid in Z-A en daarom hebben ze een vakantiehuis gekocht ongeveer een jaar geleden. Dit huis ligt aan de boesmansrivier. Een hele bekende rivier wat een soort staart is van de zee die door Kenton stroomt. Het huis was nog mooier dan onze verwachtingen. We werden warm verwelkomt met wel 3 zoenen. We werden ook gelijk voorgesteld aan Ian zijn broer, schoonzus en hun zoontje van 7. Na deze hereniging werden we voorgeleid naar onze kamer(S). We hadden 2 kamers waarvan 1 een uitzicht had op de rivier en met schuifdeuren die je brachten op een soort veranda. Ook hadden we een eigen hele luxe badkamer. We besloten dat Annette maar een eigen kamer moest hebben zodat ze zich als het moest even terug kon trekken. Na gesetteld te zijn gingen we naar de eerste verdieping waar een gezellige sfeer hing, we kregen gelijk een glas wijn in onze handen gedrukt (waar ik natuurlijk geen nee tegen zei) deze mensen drinken het weg alsof het limonade is en ik deed mooi mee. Zolang het kon wilde ik ervan genieten ook. Beneden hadden ze een soort vuur plekje waar je om heen kon zitten en waar ook op gebraaid kon worden. Hier namen we plaats en werd het vlees voor het avond eten klaar gemaakt. We raakten in gezellige gesprekken en het was erg leuk om te spreken met de schoonzus van Ian (ik ben haar naam vergeten) ze heeft voor een lange tijd in Nederland gestudeerd en ook gewerkt. Zelf is ze Afrikaans en was het natuurlijk makkelijk om het Nederlands wat op te pakken. Ondanks dat het heel wat jaar geleden was kon ze het nog erg goed. Zelfs grammaticaal pakte ze het goed op. De tijd vloog voorbij en voor wat het wisten was het al een uur of 10. Het eten stond nu eindelijk op tafel. Ik dacht al bij mijzelf dat ik blij was met mijn kaasbroodje die ik had gegeten voor het vertrek naar Kenton. Mijn maag protesteerde al een paar uur maar anders was dat al veel eerder geweest. Wij Nederlanders zijn natuurlijk erg gesteld op onze 6 uur etenstijd. Maar.. de tafel was rijkelijk bedekt met vlees, groenten, gepofte aardappelen. Het was een heerlijk feestmaal. Ik heb zelfs het worstje geprobeerd en ondanks de textuur die ik verschrikkelijk vind was de smaak wel erg lekker. Het was zelf gemaakt vlees en dat was ook wel   proeven.
Terwijl Barbara en ik zaten te genieten van dit feestmaal zat Annette, nog wel aan het hoofd van de tafel met 4 biscuitjes op haar bord. Een triest tafereel maar wel het beste voor dat moment. Zelfs die biscuitjes waren moeilijk binnen te houden.
De klok tikte al snel 12 uur aan en we vonden het nu wel tijd om het bedje op te zoeken, de volgende dag zouden we al vroeg het strand op zoeken voor een vroege ochtendduik met ‘’schoonzus en zoon’’

De volgende ochtend werd ik zo fris als een hoentje en met het humeur van een vrolijk iemand wakker. Ik had heerlijk (maar warm) geslapen en werd wakker met een prachtig uitzicht. Helaas werden Annette en nu ook Barbara minder fris wakker. Ook Barbara had het nu te pakken en beiden zaten ze die ochtend aan de biscuitjes. Voor mij was er geen ontbijt, we zouden ontbijten na het strand avontuur dus stilde ik mijn honger nog even met de gedachte dat er een goed ontbijtje op mij wachtte. Om 8 uur zaten we klaar maar er was verder nog niemand te bespeuren. Annette en Barbara hadden zichzelf toch zover gekregen om mee te gaan maar nu zaten we te wachten op de anderen, ook weer zoiets typisch Nederlands. 8 uur? Dan zitten wij daar 8 uur. Afrikanen nemen dat niet zo serieus. Uiteindelijk vertrokken we dan toch om 9 uur richting het strand in de pickup van de schoonbroer van Ian. De hond, pickerway (pinguïn in het Afrikaans) achterin de bak. De bedoeling was naar het simpele strand  te gaan maar ze besloot ons het mooie strand van Kenton te laten zien. Dit was een hele wandeltocht waarvan we niet van af wisten totdat we het deden. Maar wat was het prachtig. Eerst een klim over de duinen en dan een wandeling met je voeten door het water van de zee. Aan onze linker kant lagen allemaal rotsen wat een prachtig aanzicht gaf. Op een gegeven moment hield het strand op en moesten we de hoogte in. We gingen de duinen in en na een stukje lopen met een prachtig uitzicht over de zee konden we naar beneden om bij een soort prive strand te komen wat omgeven was door rotsen. Dit strand was ongeveer 70 meter breed en gaf een mooie gelegenheid tot zwemmen. De zon scheen fel toen we afdaalden naar ons prive strand. (we deelden het wel met andere bezoekers hoor) we namen een flinke duik, of eerder de zee had ons te pakken. De golven sloegen over ons heen en namen ons mee in zijn ruigheid. We hadden helaas niet zo lang de tijd, dit had te maken met onze rommelende magen. Toen we weer omhoog klommen zagen we dat er een enorme dauw over het strand en de zee was getrokken. Dit had te maken met de hitte van het strand of eerder gezegd gewoon de dag en de kou van het water. Dit zorgde voor een soort enorme wolk wat boven het strand en de zee hing. We liepen naar het volgende strand waar Ian ons op kwam halen met de pick-up.

De beroerdheid van Barbara en Annette was nog niet gezakt en ze besloten toch een dokter te bezoeken, in het stadje lieten we ze achter bij de lokale dokter. Wij gingen in de tussentijd even terug naar het huis en zodra ik de kans kreeg at ik alles wat ik maar voor mijn neus kreeg. Ik heb zelfs een te grote dikke knakworst opgegeten. Zo een enorme honger had ik en voor ik het wist gingen we alweer de meiden ophalen. Ze hadden een recept van de dokter gekregen. De dokter had ze even goed onderzocht, buik gehoord, oren gehoord, alles even gehoord. Ze kregen een soort milde antibiotica en na maximaal 3 dagen moest het over zijn. Gelukkig maar!
Die middag zijn we nog met Sabine naar Mermaid rocks gegaan waar veel gesnorkeld wordt. Met onze bril en snorkel in de hand wandelde we op onze waterschoentjes richting de beruchte plek. Het water was ijskoud en zo troebel als wat. Geen vis te zien! Maar ik was nu toch al door het water heen dus ik wilde die rots die in het midden van het water lag nu toch wel even bekijken. Samen met Annette klom ik erop en liepen we er een rondje omheen, natuurlijk klommen we er ook nog even boven op. Stuntelt en al, maar erg interessant was het allemaal niet. Een koude domper.
We gingen maar weer terug naar het huis waar zo’n relaxte sfeer hing dat wij niet veel anders konden doen dan relaxen. Zo heeft de hele avond er verder ook beetje uitgezien. Savonds hebben we weer gezellig gegeten. Dit keer stond er vis op het menu. Ik hoor jaq zeggen, goed bereide vis lust je sowieso. Nou dat was dit, maar ik kan niet zeggen dat ik het nog een keer ga eten.
Annette heeft wat meegegeten en hield het ook binnen. Een overwinning.
De avond hebben we afgesloten met een zelf gebrouwen shotje limonchello om goed op te kunnen slapen en dat hebben we gedaan.

Het was een heerlijk ontspannen begin van onze roadtrip en erg fijn voor Annette en Barbara dat ze in goede handen waren.

Zondag 18 december waren we nu dan ook meer dan voorbereid om echt te beginnen aan onze reis wat ons nu leidde naar Tsitsikamma – Storms river.

Voordat we echt vertrokken zijn we nog langs gegaan bij een restaurant wat ons al verschillende keren was aangeraden. We hadden vanaf het huis van Ian en Sabine er al uitzicht op, het lag namelijk op de boesmansrivier. Het was een restaurant boot. Hier wilde we natuurlijk erg graag heen en hebben daarom op de boesmansrivier een heerlijke tosti gegeten.  Met een volle maag vertrokken we nu dan ook echt naar Tsitsikamma, onderweg zijn we gestopt bij Jeffreysbay. De rit was namelijk nog zo’n 3 uur en we waren wel toe aan even een stop. Vlak voor die stop kon ik al dat gedronken water niet meer ophouden en was ik genoodzaakt wild te plassen. Sinds ik in Afrika ben, ben ik daar heel wat beter en nochalanter in geworden. Ik ging op zoek naar een bosje waar ik langs de snelweg maar onopgemerkt even goed kon gaan plassen. Toen ik 1 gevonden had en wilde neerhurken stond ik echter met mijn zeer geliefde slippers in een heette teer plaat die door de heette zon gesmolten was. De teer zoog mijn slippers helemaal op en tot op de dag van vandaag liggen ze in een vuilniszak in de achterbak. Ik kan er nog geen afscheid van nemen maar eigenlijk zijn ze niet meer te redden.
In Jeffreysbay heb ik dan ook gelijk maar nieuwe slippers aangeschaft, zwarte met knal gele ananasjes erop. Niet goed over nagedacht maar ik moest toch iets. We hebben een kort rondje gelopen op het strand daar maar erg onder de indruk waren we niet. We hebben natuurlijk ook niet veel gezien omdat we niet veel tijd hadden maar toch hadden we er meer van verwacht. Ik zat nog erg in mijn hoofd met mijn slippers dus ik kon er niet erg van genieten.
Mensen die mij niet echt kennen zullen wel denken, alleen om een paar slippers maar deze slippers waren geweldig en liepen enorm lekker. Ik was zo blij met ze, vooral hier. Ze zaten als normale schoenen alleen dan veel luchtiger. Genoeg over de slippers. We reden weer verder naar Stormsriver.
(Tsitsikamma is het natuurgebied wat het omsingelt) Het hostel waar we heen reden draagt de naam Djiembe en we hadden werkelijk geen idee wat ons te wachten stond. We hadden voornamelijk telefonisch contact gehad en wisten eigenlijk ook niet zeker of het goed was gegaan.
We reden het schattige dorpje door en kwamen via een zandweggetje uit bij een wat oud gebouw wat vergroeid was met de natuur. Er liep een schaap voor onze auto en we werden verwelkomt door 2 jonge puppies. Ik dacht eerst waar zijn we nu belandt. Het is moeilijk te omschrijven hoe het eruit zag maar een typisch backpackers idee, daar voldeed het aan. Naast de puppies werden we aan de ‘’receptie’’ ontvangen door James. Een nog vrij jonge kerel die heel zenuwachtig praatte. Achter elk grapje of misschien zelfs zinnetje deed hij een raar blaasje erachter aan. Naast dit was hij erg enthousiast en wist hij van alles over Tsitsikamma. We kregen onze kamer toegewezen, de kamer bestond uit 1 tweepersoonsbed en een eenpersoonsbed. Achterin deze kamer was een wc aan 1 kant en een douche aan de andere kant. Deuren deden ze niet aan bij Djiembe.
Al snel waren de bedden verdeeld en hadden we afgesproken als iemand nummer 2 moest, de anderen even helemaal naar buiten zouden gaan.
Om het hostel heen lag een mooie wilderige tuin met hier en daar een hangmat, er stond een vuurtje te knapperen waar je omheen kon zitten en nog een lange tafel onder een afdakje. Binnen was ook een zitplek bij een open haard en aangezien het bijna kerst was stond het haardje gezellig te knapperen. De kerstboom was ook aanwezig.
We werden gelijk uitgenodigd voor het avondeten en we gingen hier gretig op in. Het klonk lekker en we hadden niet veel zin/energie meer om iets zelf te maken of uit eten te gaan. We moeten alleen nog erg wennen aan de tijden dat ze hier, hier aten ze namelijk ook weer pas rond half 9.
Maar we zaten wel lekker met een kippetje, wat groenten en aardappeltjes om het vuurtje heen met wat Duitsers en een schaap, honden en kat. Een mooi gezelschap. De schaap was alleen niet erg gesteld op ons gezelschap en probeerde zo nu en dan iemand van zijn plekje verdrijven met zijn horens. De andere dieren zaten alleen maar te asen op ons eten. Zelfs de kat was gevaarlijk aanwezig. Onverwachts kwam ze dan ook vliegensvlug uit een hoekje springen en pikte de kip van Annette haar bordje. Nog voor ze het door had was de kip weg.
Ach.. Annette had toch al niet zo’n zin in zo een groot stuk kip en nu had ze een goede smoes waarom ze de kip niet had opgegeten.

Later in de avond zaten we gezellig met wat Duitse meiden te kletsen en stelde ik voor een kaart spelletje te spelen. Zoals jullie weten ben ik daar altijd wel voor in en het was net een leuke groep om een spel met te spelen.
Het was een gezellige en rustige avond, waarbij we een spelletje speelde met Duitse meiden onder het genot van een warme chocomel. In Zuid-Afrika.

De volgende dag zijn we vroeg op weg gegaan omdat we graag alles wilde zien van het natuurpark Tsitsikamme. We hadden nog geen vaste plannen dus lieten Tsitsikamma onze dag bepalen. Het was al enorm druk en we snapte ook wel waarom later. De schoonheid van de natuur was niet te bevatten, maar dat gevoel zouden we nog wel veel vaker ervaren de aankomende reis.

We liepen een stukje en stuitte eigenlijk gelijk op een plek waar je de zee in kon en waar je kon duiken, snorkelen, zwemmen. Ik was gelijk enthousiast. Door onze domper in Kenton wilde ik heel graag hier wel snorkelen. Tijdens mijn bezoek aan Curacao heb ik zoveel genoten van het snorkelen en met dat beeld in mijn hoofd ben ik ook de zee in gegaan.
We zette allemaal onze maskers op en onze flippers aan, wat een hilarisch spel creeerde. We strompelde zowat de zee in omdat we alleen maar zand schepte met de slippers. Pas later kwamen we erachter dat je beter schuin kan lopen maar goed. Wij die zee in. Ik was voor mijn idee al snel weg en zette de knop snel om. Het is even wennen om alleen door je mond te moeten ademen. Annette ging ook al snel achter mij aan maar Barbara had er wat meer moeite mee. Ze kon de knop niet goed vinden en de zee was best ruig. Ze is al niet zo’n waterrat dus ik vond het al heel dapper dat ze het probeerde. Ik was eerlijk gezegd al iedereen uit het oog verloren en kwam er pas veel later achter dat het minder goed ging bij Barbara. Ik had alleen nog maar oog voor de visjes en het koraal. Het leven in zee.
Het was een totaal andere ervaring dan in Curacao maar ook dit had zijn charme door de ruigheid van de zee. Ik moest oppassen niet tegen de rotsen aangeslagen te worden. Het leuke was dat er vooral scholen vissen waren te zien en als je er rustig heen zwom, je tussen ze in kon zwemmen en door de golven met ze mee kon bewegen. Midden in het water lag een vlot waar je even op kon uitrusten. Ook toen kwam Barbara er weer bij alleen dit keer zonder flippers. Zo kon ze toch de vissen zien maar zonder die vervelende dingen. Gelukkig konden we nu weer met zijn 3e verder.
Het uur vloog voorbij, we hebben de spullen ingeleverd en zijn na het omkleden begonnen aan de klim naar de brug. De beroemde brug waar iedereen overheen wil lopen.
Omdat het natuurlijk een toeristentrekker is was het ook best druk op het pad er naartoe. Het pad zelf viel mee omdat het vooral treden of vlonders waren. Er waren heel veel zij weggetjes maar we besloten eerst te kijken wat die brug nu voor moest stellen. Helemaal bezweet kwamen we aan bij de brug en het was inderdaad een plaatje. Je kon van de ene naar de andere kant lopen en als je naar beneden keek zag je heel wat meters onder je de zee.
Even een fotoshoot aan de overkant van de brug en op de brug en dan maar weer terug. Het werd ook steeds drukker dus wij dachten; wegwezen.
De weg terug is in principe dezelfde maar er waren heel veel zij weggetjes die wij nog wilde bekijken, je moest dan wel telkens weer omhoog klimmen maar we zaten toch al onder het zweet dus we waagden ons er maar aan. Het was heel erg de moeite waard. Hier kwam geen enkele toerist omdat om 1 of andere domme reden volgen toeristen altijd elkaar en trekken ze naar alleen de hoofd attracties toe. Wij kunnen met trots zeggen dat we niet tot deze groep behoren. We zaten helemaal alleen op deze prachtige plekjes. Genieten.

Het was een lange en energie slurpende dag dus zochten we voldaan, na de kerstboom versierd te hebben, ons bedje op.

20 december stonden we al vroeg op, wij hadden namelijk een super leuke dag voor ons liggen. We hadden een kajak en lilo tocht geboekt in het natuur gebied Tsitsikamma. Natuurlijk waren wij weer veel te vroeg en was er een groep Afrikanen die te laat kwamen. Maar wij hadden wel de beste schoenen en zwemvest, dat houd ik mijzelf dan maar voor.
We moesten de hele wandeling doen naar de brug (alweer) met peddel onder je arm en zwemvest al aan. Het was niet heel prettig maar wij waren natuurlijk al ervaren dus vond ik het ook wel prima. De terugweg leek mij minder fijn maar dat zag ik dan wel weer.
We moesten net iets verder doorlopen dan de brug en kwamen bij een soort plateau waar de kajakken voor ons klaar lagen.
We waren met een oneven aantal dus 1 van ons moest bij een guide in de kajak. Ik dacht; prima dat ga ik wel, lekker relaxt in die kajak zitten. Dit bleek niet zo te zijn, ja ik hoefde in principe niet zo hard te peddelen want we gingen alleen op zijn kracht toch wel vooruit, maar ik deed toch dapper mee, gewoon omdat ik het leuk vond om te doen. Dus qua dat had ik inderdaad gelijk maar deze jonge meneer had zijn lolbroek aan en sloeg zo nu en dan keihard op het water met zijn peddel, waardoor ik helemaal nat werd. Ook zat hij te grappen over dat hij een haai zag en zo ging het een beetje door. Ik heb wel om hem moeten lachen en bereikte volgens plan snel de plek waar we gingen wisselen met de lilo’s. De weg daar naartoe was trouwens weer prachtig. We hadden hoge rotsen aan beide kanten die helemaal begroeid waren. Het water was helder maar tegelijk donker, bijna zwart. We keken onze ogen uit.
Op het punt waar we wisselden qua vervoersmiddel veranderde het water ook van zee water in zoet water. Hij heeft verteld waarom maar dat ben ik nu alweer vergeten, helaas.. Wel konden we dus daarom hier gaan zwemmen, het zee water was te koud geweest.

We vervolgden onze reis liggend op onze buik, op de lilo. (een lilo is een soort luchtbed)
Eerst werden onze skills even getest en werden we uitgedaagd om op onze lilo te gaan staan. Ik dacht; je bent gek dat gaat me toch nooit lukken. Annette waagde zich er wel aan en stond lang genoeg om er een foto van te kunnen maken. Daarna plonsde ze ook in het water net als vele anderen. Mooi, ik was nog niet helemaal kopje onder geweest en dacht rustig verder te kunnen peddelen. Maar natuurlijk kwam daar mijn o, zo leuke guide aan en gooide mij met 1 duw ook om. Het water was heerlijk en eigenlijk had ik hem moeten bedanken voor het laatste duwtje. In plaats daarvan probeerde ik hem ook om te duwen maar dat faalde.
We peddelde verder tussen de hoge rotsen en ik keek mijn ogen uit, de stroming was op sommige plekken best hard maar dat maakte het alleen maar meer avontuurlijk. We kwamen uit bij een punt waar het dood leek te lopen maar we moesten onze lilo’s achterlaten en verder klimmen over de rotsen. Het was best een eind maar ik ben er gek op. Ik kan mij herinneren dat ik als kind het ook altijd geweldig vond om over de rotsen bij het ijselmeer te lopen. Klimmen en klauteren. Ook nu deed ik dat en verloor ik de anderen een beetje uit het oog. Samen met de guide die voorop ging kwamen we uit bij een natuurlijkzwembad wat omgeven was door de hoge rotsen en de rotsen waar wij vanaf kwamen. Ik mocht helaas niet mijn zwemvest uit doen, wat ik ook wel snap qua veiligheid maar wat was het fijn geweest om zo vrij te kunnen zwemmen daar. Het water was heerlijk en al snel kwamen de anderen er ook aan. Ik zag dat Annette alleen was, door mijn enthousiasme had ik dus helemaal niet door gehad dat Barbara moeite had met de rotsen. Deze roadtrip heeft ze al heel wat overwonnen maar dit ging haar nog net een stapje te ver. Dus kwam Annette alleen, we mochten er nog maar even rond zwemmen, wat ik wel jammer vond. Annette en ik waren ook als laatste weg maar we haalden die slome Afrikanen op de rotsen al snel in. Ik moet altijd zo lachen om die meiden die dan met hun vriend dit soort dingen doen maar hun vriend ze met alles moet helpen omdat ze het alleen niet kunnen. Bij elke rots een handje of een steuntje. Ik moet er niet aan denken dat Jaq mij bij elk klein dingetje moet helpen.

We dreven terug naar het punt waar we onze kajakken hadden achter gelaten. Ik was al helemaal vergeten dat er ook een optie was tot springen van een klif. Ik wist toen nog niet of ik het zou doen maar toen ik de rots zag wist ik het wel zeker. Ik doe dit gewoon. Eerst moest er nog naar toe geklommen worden en toen je eenmaal op het springpunt stond schreeuwde de guide; ONE TWO THREE, SPRINGE! Daar ging ik. Het voelde best lang voordat ik het water raakte en gelukkig was het water diep want ik ging erg diep. Wat was dat een kick. Annette sprong er ook achteraan en vond het ook geweldig. Er was nog een hogere en die heb ik daarna nog twee keer gedaan. Gewoon omdat het kan.
Hierna zijn we terug gaan kajakken, dit keer Annette bij de guide erin. De tijd was voorbij gevlogen en ik heb in ieder geval enorm genoten.

We hebben ons omgekleed en besloten toen om de hike naar een waterval te doen. We kwamen bij het begin en zagen een bordje staan met de aangeraden tijden. Tot half 3 mocht het betreden worden. Om half 3 stonden we er en besloten het te doen.
Dit was ook weer een enorm mooi stuk natuur. We liepen langs de kust maar ook door bossen heen en over rotsen. Dit was echt mijn pad. Vooral toen we bij een stuk kwamen waar het pad moeilijk te vinden was maar we alleen rotsen zagen. Er stonden gele versleten voetjes op en die moesten we volgen. Maar op een gegeven moment kwam het water wel erg dichtbij, de golven sloegen op een paar stenen onder ons. We dachten aan de aangegeven tijd en dat dit best wel eens te maken kon hebben met als het vloed wordt en de rotsen niet meer beklimbaar zijn. Daar zouden we dan waarschijnlijk de terugweg mee te maken krijgen. Hoe graag we ook verder wilden hebben we besloten niet meer verder te gaan en om te keren. Ik baalde er wel echt van, door mijn nieuwsgierige aard wilde ik zo graag weten wat er nu daar te vinden was. Achter al die rotsen.
Wie weet als ik ooit terug keer ga ik sowieso dit pad doen en dan afmaken maar voor nu was dit de juiste beslissing.

De laatste avond hebben we gezellig gespendeerd bij het hostel. Er hing een gezellig kerstsfeer en hebben daarom ook binnen nog wat meer kerst gemaakt. De boom nog verder versierd met allemaal gekke internationale dingen. Ik heb nog een sneeuwpop van hout gemaakt en daarna lekker geknuffeld met de puppies onder het genot van chocomel en typische kerstmuziek.
Tijdens het eten kwamen we ook nog een Amerikaans stel tegen die we later ook weer in Wilderness tegen kwamen. Met hun hebben Annette en ik interessante gesprekken gehad. Ik kon het niet laten hun te vragen over Trump. Ik vond het erg interessant om het echt te horen van een jong stel wat er dagelijks mee te maken heeft. Ze vertelden dat er een soort gespannen sfeer hangt en het heel dubbel is. Het ene deel van het land viert feest en het andere rouwt. Hun hadden op Hilary gestemd slechts alleen zodat het niet Trump was. En was het volgens het meisje tijd voor een vrouwelijke president.

De volgende dag vertrokken we weer vroeg richting Knysna. Eerst wat pannenkoeken gegeten en daarna konden we met een volle maag op pad.